lokalnie

Długo czekałam na ten świąteczny czas, z nadzieją, że uda się odespać, przestać spieszyć, poczytać, posłuchać, pooglądać i pooddychać (w gruncie rzeczy Generalny Porządek jest integralną częścią tego planu). Trochę się udało; zwłaszcza pooddychać, choć z różnych powodów nie mogły to być Tatry (na nartach skiturowych - to już chyba w kolejnym sezonie). Były jednak dwie nieoczekiwanie miłe wycieczki: na Kudłacz w Beskidzie Makowskim (a mowiąc prościej, nad Myślenicami:-) oraz...do Lasku Wolskiego. Stwierdziłam, że bardzo lubię niskie góry "przydomowe", teren, który mam "pod skórą", co sprawia, że gubię się na bezkresnych równinach. W takich "przydomowych" górkach można po prostu wędrować polnymi drogami nie troszcząc się zbytnio o mapę ani topografię, kierując się instynktowną orientacją. To tego typu podskórne topografie każą mi określać w każdym miejscu kierunek za pomocą określeń "do góry" i "na dół". Jeśli ktoś nie wie w jakimkolwiek mieście, w którą stronę jest "w górę" ulicy, to znaczy, że w jakimś wycinku rzeczywistości się nie dogadamy...
I niespodzianki, które czają się na każdym kroku, jak niespodziewana instalacja w środku wsi, które przeznaczenie i autorstwo pozostają zagadką. Uciążliwe bywają tylko wiejskie klimaty, zwłaszcza od święta, bo zdarzało się nam już uciekać spod sklepów spożywczych słysząc mało wyszukane życzenia i wskazówki, gdzie mamy sp... z naszymi rowerami / plecakami / whatever else. Tym razem przewaga domków wyraźnie letniskowych oznaczała jednak pewien luksus rozluźnienia uwagi i skupienia się raczej na wyszukiwaniu dogodnych plam słońca. Nie licząc oczywiście wariatów na motocyklach crossowych, w liczbie (na szczęście) jednego takiego egzemplarza. W Pychowicach byłoby ich pewnie więcej.
I bardzo lubię Lasek Wolski - nawet, jeśli są tam tłumy i nawet jeśli to takie "zwyczajne" i "oklepane". Lubię i już. Nie muszę pogardą dla Lasku Wolskiego udowadniać sobie, jak Wielką jestem Odkrywczynią i Podróżniczką. Bez względu na okoliczności, chwila spaceru między Bielanami, Kopcem Piłsudskiego, Skałami Panieńskimi i Salwatorem zawsze jest przyjemnością. A dzisiaj było szczególnie uroczo - całe wzgórza pokryte wiosenną murawą, białe od zawilców, pachnące miodunką, lilie złotogłów wystawiają już łodygi... Między Poniedziałkowym Dołem a Kopcem Kościuszki było zupełnie pusto, choć na śalwatorze kłębiło się od ludzi. Jak zwykle przekonuję się, że czasem to, co najpiękniejsze, kryje się uż obok tego, co najbardziej uczęszczane.