miska ryżu do połowy pełna

Udało mi się wyhodować moje własne storczyki! Obie odmiany zakwitły po raz drugi, to znaczy, że prawidlowo zostały przycięte po kwitnieniu i że im tutaj dobrze. Traktuję je więc pięknym uwtorem "Cathode no. 2" Otomo Yoshihide, oczywiście via last.fm. Kwiaty mają oczywiście trochę mniejsze, niż kiedy kwitły w sklepie, ale to zupełnie normalne. Wszystkie rośliny odchorowują intensywne napędzanie nawozami, jakie stosuje się w sklepach w celu zmuszenia ich do produkcji jak najbardziej widowiskowego ukwiecenia. Nawet Kocia przejawia odrobinę szacunku i nie podgryza ani liści, ani tym bardziej (zgroza na samą myśl!) kwiatów.

...bo autokar przestraszył się, że nie będzie gdzie jeździć. Na stronach wprawdzie jest informacja jak wół, że dolne wyciągi nie jeżdżą i że nie ma warunków na narty (5 cm śniegu) a jeździć można na górze, ale pan pilot (to taka odmiana "ja wiem wszystko") upierał się, że przez telefon powiedziano mu, że stacja jest czynna. No bo jest czynna; tyle tylko, że u góry, gdzie zresztą chyba jest gdzie jeździć. No ale publika w autokarze wybrała Rohacze-Spaleną (w sumie fajnie, bo świetnie się tam jeździ i to moje ukochane Tatry). I tak po dodatkowej godzince wreszcie znaleźliśmy się na stoku, z resztką śniegu (ledwo, ledwo). Początkowo nie było zachęcająco: mgła i totalnie oblodzone trasy, ale po pierwsze: uwielbiam jeździć na nartach we mgle (to trochę jakby się szybowało w powietrzu), po drugie: lubię fajnie oblodzony stok (lepszy w każdym razie od topiącego się śniegu zgarnianego na kupy i ubijanego przez klęczących dykciarzy (o, pardon, snowboardowców). Można więc było nieźle

Cały tydzień bez nart, z gwałtownie znikającym śniegiem oraz ohydną wilgotną zawiesiną w powietrzu! Na szczęście jutro Kubinska Hola tym razem, śniegu podobno 45 cm, ale warunki "dobre". Cóż, zobaczymy. Wygląda na to, że jest tam gdzie pojeździć, nie znam tej stacji, ale mapki wyglądają sympatycznie. Czuję się kompletnie wycięta po 2 dniach pełnych biurokracji i procedur, wielokrotnego przeliczania, zdobywania podpisów, itp. czyli pracy nad wnioskiem badawczym. Gdyby chociaż 30 % tej energii można było oszczędzić, to polska nauka równałaby się z najlepszymi osiągnięciami amerykańskimi. Nie o to chodzi, że tam nie ma biurokracji (jest nawet większa!), sęk w tym, że tam ma to jakiś sens, tutaj ilość kłód rzucanych pod nogi w postaci kompletnie absurdalnych urządzeń społecznych przypomina teatr okrucieństwa i groteski. Wiem już chyba, na czym poelga problem tej czarnej dziury, ktora nas wszystkich tutaj wsysa, ona się bierze z megaton zmarnowanej energii wpuszczonej w nienaoliwi

Spędziłam trochę czasu oglądając na CNN zaprzysiężenie Baracka Obamy. Jego przemówienie tuż po tym, kiedy stalo się jasne, że wygrał wybory, do dziisaj wisi na mojej tablicy obok biurka. Nawet mając świadomosć, że to CNN (które ma swoje strategie) i tak nie był to czas stracony. Znowu wróciła refleksja z listopada: zazdroszczę Amerykanom zdrowego idealizmu, wtedy, kiedy trzeba. Nie takiego nadętego i na pokaz. Przemówienie Obamy było po prostu piękne; ( w takiej wersi, jaka zostala przygotowana jest dostępne tutaj) nie chciałam sobie psuć przyjemnosci słuchania starannie wycyzelowanych figur, którego jednak nie maskowaly autentyzmu, a raczej go potęgowały jakimiś idiotycznymi komentarzami w stylu TVN 24, gdzie "znawcy" czasem przechodzą samych siebie w egocentrycznej jeździe (niezłym przykładem była dyskusja wokół filmu o braciach Bielskich, gdzie na 4 dyskutujące osoby tylko jedna - Tomasz Raczek - widziala rzeczony film). Chyba słusznie, M, doniósł mi jak, w TVP 1 komentow

Zimy cd. choć w telewizji trwa zaklinanie odwilży, żeby przyszła - chyba z sukcesem, bo spadały dzisiaj wszystkie sople i nawisy śnieżne na dachach (na szczęście niewielkie). Patrzę na to wszystko z dużym niepokojem, bo śniegu w Tatrach i tak nie za dużo - udało się wprawdzie bardzo przyjemnie poszusować w Dolinie Rohacskiej w niedzielę, ale gołym okiem widać, że owe (rzekomo) 80 cm śniegu to raczej bardziej życzenia niż rzeczywistość. Uwielbiam narty, ale odstręczają mnie nieodmiennie grupowe formy narciarstwa; koleś, który obyspał mnie śniegiem przycinając na swoich, jak to poetycko ujął wrzeszcząc do kolegi "zajebistych, że huj" nartach tylko mnie rozbawił (zwłaszcza, że kiedy mijałam go w nieco bardziej oblodzonych i stromszych miejscach, to nie był już taki rozmowny). Całe kompanie ludzi kompletnie ślepych na resztę społeczeństwa i obdarzonych najwyraźniej upośledzeniem słuchowym oraz potrzebą spalania dużych ilości nikotyny właśnie w miejscu, gdzie można zjeść obiad ju

I słońce powoli się ujawnia. To jednak -10, dzień wypełniony będzie bieganiną z jednego spotkania na inne, wszystkie ważne. Ratuje mnie Mia Doi Todd i jej płyta "The Golden State". Oraz fakt, że nikt nie kupuje miechunki (oznaczonej w polskich sklepach jako "physalis") i w efekcie całkiem pokaźne opakowania z pyszną kolumbijską miechunką staniały w lokalnym Carrefour Express do 5 zł. Yummy. Po drodze zakupię to, co jeszcze zostało.

I jak było do przewidzenia, zamiast pojechać na narty, piątek i sobotę spędziłam w łóżku lecząc szkody odniesione w trakcie podróży na niegościnne równiny środkowej Polski. Był to oczywiście dość miły czas, głównie wypełniony lekturą (choć piątkowe przedpołudnie upłynęło mi pod znakiem bolesnego podejmowania decyzji w obliczu piętrzącego się na poręczy sofy stosu książek odłożonych na "wolny czas": co czytać?). Kiedy jednak dzisiaj wreszcie zza mgieł wyjrzało słońce, nie mogłam już nie zauważać, że marnuję tak piękną zimę pod kocem. Wybraliśmy się więc na spacer w nasze ulubione przydomowe ostępy, czyli łąkami i bezdrożami w kierunku Pychowic oraz ul. Tynieckiej. Tym razem egoistycznie zagarnęłam aparat fotograficzny i udało mi się "złapać" ulubioną pustułkę (choć są opinie, że może to też być...drzemlik, który w Polsce wprawdzie nie zimuje, ale zagląda na przelotach - to możliwe, bo spotkaliśmy prócz nas wielu ornitologów z lornetkami). W każdym razie dryf starorz

wcale. Samochodowy "rajd" w śnieżycy przez stolicę należał do sportow ekstremalnych (z racji ekstremalnie małych prędkości, słynny paradoks Zenona ucieleśniony). Śnieżyca miała także i swoje plusy; kiedy o 18.30 dotarlam na peron (na ekspres do Krakowa o 18.15), to zobaczylam informację "Opóźniony o 60 min.". Potem informacja zmieniła się jeszcze na "80 min.", na szczęście kiedy tablice wyświetliły, że "1 godz. i 20 min.", to okazało się, że... kłamczuszki zarządzają ruchem na Dworcu Centralnym, bo ośnieżona torpeda wjeżdżała triumfalnie na peron. I tym sposobem, po jeszcze kilku mniejszych przygodach, cudownie znalazłam się w ostatniej 114 odjeżdżającej spod "Kijowa" o 23.02. Nie uchroniło mnie to, niestety, od kataru i bólu gardła (a dzisiaj jeszcze cały dzień zajęć, uuuuu). Co tylko potwierdza moją niewzruszoną już aktualnie tezę, że wyjazd na Mazowsze jest absolutnie szkodliwy. Nie ma piękniejszego widoku niż opłotki Nowej Huty z ok

Ale zima przecież wcale nie jest zła. Nawet to, że dzisiaj rano 2 kolejne autobusy nie odjechały z pętli Kampus UJ, a 2 następne dumnie glosiły "zjazd do zajezdni" nie wytrąciło mnie z dobrego humoru. Śnieg wszędzie i może nawet czekas nas Duży Mróz! Hurra! (Ciekawe, czy będzie mi do śmiechu w ekspresie do W-wy za 2 godziny!)

Nareszcie przedsmak prawdziwej zimy! I to nie tylko na Sopatowcu i Przechybie, ale w Krakowie, sypie od rana! Ostatecznie powitaliśmy Nowy Rok w bardzo miłej atmosferze, spokojnie o 00.23 mogłam już z ulgą przyłożyć głowę do poduszki. Niebo było bajkowo rozgwieżdżone, kilka stopni mrozu, grzaniec przy ognisku. Nazajutrz ruszyliśmy na Przechybę i to było to! Śnieg, śnieg i jeszcze raz śnieg, wszędzie. Fajnie. Zwłaszcza, że w drodze powrotnej ruszyliśmy znajomym skrótem (oczywiście nieprzetartym, podobnie zresztą, jak spora część zielonego szlaku z Jazowska na Przechybę, którym podążaliśmy na górę). Po naleśnikach z czekoladą wszystko było jednak łatwiejsze, zejście można byłoby określić właściwie quasi-zjazdem. Wygląda na to, że za tydzień wreszcie pojeżdżę na nartach! Udało mi się wreszcie przeczytać "On the Town. One Hundred Years of Spectacle in Times Square" Marshalla Bermana, który przywrócił mi wiarę w to, że istnieje lewica myśląca, niedogmatyczna i rzeczywiście pozbaw