satoko fuji

taki koncertowy czas się zrobił. Dzisiaj znowu Manggha, tym razem Satoko Fuji - hasło "jazz fusion" trochę niepokoiło, ale to przecież Satoko Fuji, więc...? Wątpliwości się rozwiały, bo fuzja dotyczyła jazzu i awangardy (preparowanie fortepianu, ironiczna dodekafonia i takie tam, które bardzo lubię). FENOMENALNY perkusista (nadzwyczaj sesksowny - nie mylić z zaledwie "atrakcyjny" - w tym, że wie, jak zdecydowanie postępować z zestawem perkusyjnym). Sama Satoko Fuji z uroczą nieśmiałością na koniec koncertu dopiero opowiedziała kilka dosyć intymnych historii, co uznałam za bardzo autentyczne, bo zawsze wydaje mi się, że "czarowanie" publicznosci na początku kncertu pachnie nieco hucpą i marketingiem (zależy, rzecz jasna, kto, co i po co). Duuużo energii w dialogach zestawu z fortepianem, w ogóle bezbłędna, choć nie epatująca efekciarstwem, sekcja rytmiczna. Zapragnęłam wziąć tę muzykę do domu i oto "Heat Wave" czeka na odpalenie jakiegoś mglistego, oślizgłego krakowskiego poranka (pewnie jutro). Nic to, ważne, żeby usiąść rano z twarzą ku południowemu-wschodowi. Może wyjrzy słońce.

Komentarze

  1. Anonimowy26 lut 2009, 21:30:00

    Witam

    Trafiłem tu zupełnie przypadkowo googlając za Satoko Fujii.

    Mnie również koncert bardzo się podobał. Poza perkusitą, który niezwykłą analitycznością stylu gry wydawał mi się strasznym cyborgiem IMO na uwagę zasłużył basista. Miałem wrażenie, że muzyka dosłownie z niego wypływała.

    Właśnie uzupełniłem grafikę płyty Heat Wave na last.fm
    Można by uzupełnić notkę o autorce.

    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  2. nytuan26 lut 2009, 22:55:00

    :-) to ci dopiero zbieg okoliczności...
    ja akurat bardzo lubię taki "suchy" i intelektualny (nie pozbawiony jednak poweru) styl perkusji, ale fakt, kontrabasista był bezbłędny - dlatego właśnie zachwyciła mnie sekcja rytmiczna jako całość, bo perkusista z kontrabasistą rozumieli się w pół nuty. w sumie bardzo mnie cieszy fakt, że zmaiast do Londynu, można udać się kilka ulic dalej, żeby posłuchać takich dźwięków. KRK górą, znajomi z warszawki przybyli na koncert tylko mogli pozazdrościć :-)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Na razie tylko testuję

 Prawie 10 lat przerwy. Testuję więc tylko, czy jeszcze da się tutaj blogować. Przeczytałam wpisy sprzed 10 lat i zatęskniłam za pisaniem w takiej formie i za sporadycznymi, ale jednak, wyianami z czytelnikami. Nie będę oipsywać tych 10-ciu lat ani niczego uzupełniać. To jak inne wcielenie. Reinkarnacja istnieje i zdarza się na przestrzeni jednego fizycznego/biologicznego życia. Jest dokładny, precyzyjny środek nocy. 2:53 CET. Tutaj. I późne popołudnie - tam. 7:53pm CST. Nauczyłam się w międzyczasie żyć między strefami czasowymi i ponad Atlantykiem.
Czytaj więcej

london calling

Obraz
I już z powrotem. Szybki wypad do Londynu na weekend, żeby trochę zapomnieć o depresji zimowej - i jak na zamówienie: sobota na Tamizą była bardzo słoneczna, a pora zachodu słońca tak urocza, że obrazy Constable'a same się narzucały (gdybyż tylko jakaś grupka nie zasłoniła nam widoku na północny brzeg Londynu z zemsty za to, że nie daliśmy się odgonić od wolnego stolika w kawiarni w Tate Modern :-). Tym razem weekend był dryfujący (kapitalna wlóczęga w okolicach Brick Lane, później oczywiście Covent Garden i Soho) i kulinarny (ulubiony barek Wasabi na Victoria Street, prawdziwe chow mein gdzieś w Chinatown oraz wszelkiej maści szkockie short breads tu i tam). Były oczywiście plany ambitne i BArdzo KUlturalne, ale ostatecznie, jeśli chodzi o Kulturę Wysoką (choć nie aż tak bardzo:-) skończyłam na dodatkach do Sunday Timesa, który dumnie dzierżyłam, nie bacząc na jego wagę, przez calą drogę powrotną (czyli przemierzając kilka kilometrów korytarzy lotniska Gatwick). Prasa brytyjska n
Czytaj więcej

104

W dalszym ciągu bardziej po stronie nietrwałości i zaawansowanej praktyki obserwacji przeciwności losu, przeszkód i klęsk różnego rodzaju (w rodzaju na przykład spotkania w sprawie pieniędzy za wykonaną kilkumiesięczną pracę, których raczej nie dostanę, a jeśli już, to nieprędko i być może po prawniczych ceregielach, o których nie mam pojęcia). Wyraźnie więc jestem na fali obdarowywania świata (choć niespodziewanego, niezamierzonego i mimowolnego) różnymi formami energii - od aparatów fotograficznych po zarobione, acz niewypłacone należności. Co robić, obserwuję więc tę wersję płynności starając się choć trochę tym ubawić, nawet jeśli wcale mi nie do śmiechu, a wręcz przeciwnie. Bonusem może być osiągnięcie stanu bodhisattwy jeszcze w tym wcieleniu, co jest ofertą nie do pogardzenia. No chyba, że odetną mi energię elektryczną, wtedy po prostu niczego nie zauważę. Bredzę. A miało być o cudownym, opatrznościowym autobusie nr 104, który zawozi mnie z mojej pętli pod same bramy Wydział
Czytaj więcej