iPad vs. WiFi w Polsce (0:1)

To, że po przemierzeniu połaci Europy iPad napotka naturalne bariery w Polsce, było dla mnie oczywiste od początku i czekałam tylko, kiedy to nastąpi. I nastąpiło. Niniejszym ogłaszam: iPad vs. WiFi w Akademii Krakowskiej wynik 0 :1. Dlaczego? Bo system logowania... nie działa pod przeglądarką Safari, jak objaśnili mi panowie informatycy, sugerując, że to wina oczywiście moja i mojego sprzętu, a nie wybranego przez nich systemu, który słabo toleruje różnorodność platfom. Pomyślałam sobie spacerując po Moście Kotlarskim: będę teraz kolekcjonować takie przypadki. Tu mały off topic (ale pozorny): cóż z tego, że szybki tramwaj, jeśli jeździ.... co 20 minut, a autobusy 192 i 292 już tam nie jeżdżą, bo.... szybki tramwaj, na szczęście lubię spacery po Moście Kotlarskim i szczerze nienawidzę tych, którzy zaprojektowali organizację ruchu na Rondzie Grzegórzeckim - jest to jedyny w moim życiu przypadek szczerej nienawiści. 

Zanim zhakuję iPada (pokaz poglądowy był bardzo zachęcający ;-)) i zobaczę, co jeszcze da się zeń wycisnąć (a da się i tak prawie wszystko), jestem właściwie na Safari skazana. Już widzę miny wszystko-wiedzących-wszystkomających-w-starym-hapeku geeków. (Żeby nie było - sama mialłm HaPeka, którego bardzo lubiłam). Otóż, nie. iPad jest istotą rewelacyjną, zwłaszcza w podróży i zwłaszcza dla osoby której naprawdę potrzebne jest noszenie 160 książek w postaci pdfów ze sobą. Tak jak podejrzewałam, czytając pierwsze recenzje w polskiej prasie - w rodzimym odbiorze zaszło jakieś gigantyczne nieporozumienie. iPad nie ma ani zastąpić komputera ani laptopa. Każdy, kto dźwigał prawie codziennie to ostatnie urządzenie do pracy, doceni lekkość, komfortowość i bezproblemowość ostatniego "jabłczanego" gadżetu. A już zupełnie nie rozumiem postawy typu "kiedy ci durni użytkownicy zrozumieją, że iPad nie jest im potrzebny", nie rozumiem po prostu nawiedzonego moralizatorstwa, które każe koniecznie objawiać innym, co mają w życiu robić i z jakiej filiżanki pić poranną kawę. No w każdym razie po dziesiątkach sieci, do których się ostatnio logowałam w Linzu i Berlinie przyszedł czas na porażkę. i nastąpiła ona właśnie tu i teraz, co symptomatyczne. Pamiętam jeszcze czasy, kiedy Bank Śląski (wówczas bez ING) nie umożliwiał logowania do systemu pod Firefoxem, uzasadniając t bezpieczeństwem. Czasy pokazały, że kijkiem Wisły nie zawrócisz, a bepieczeństwo IE od tamtej pory wielokrotnie (i czasem tragicznie dla użytkowników) było obśmiewane.

To jest zresztą tylko kopia wielu podobnych zdarzeń znanych mi z koncertów: w polskich klubach (a bywa, że na scenach dużych festiwali) mój piecyk, moja gitara, nasz mikser i nasze efekty zawsze są, zdaniem domorosłych inżynierów dźwięku, zepsute, a w analogicznych sytuacjach poza naszą granicą - działają bez zarzutu. Ta strefa nudnego, sprawnego (i jakże błogiego !) zarządzania systemowego zaczyna się już za naszą południową granicą...  Nie trzeba tam też nigdy toczyć żadnych dyskusji z panami od sprzętu "co by było gdyby", ewentualnie "jakby było dobrze gdyby", obserwując, jak popiół z trzymanego przez nich w paszczy tlącego się papierosa chybotliwie balansuje tuż nad naszym (oczywiście zepsutym) instrumentem, kablami lub urządzeniami (i ten portret to nie jest niestety, wpsomnienie rodem z PRLu, ani nie dotyczy kategorii tzw. starego dziada-elektryka; nie, zdarzają się też tacy zupełnie młodzi kolesie, w naszym żargonie wewnętrznym noszą ksywę "didżejrezydent"). W tej strefie błogości ludzie zajmują się po prostu tym, czym mają się zajmować i nie ubogacają życia swoich bliźnich receptami na życie wysoce moralne, rozsądne, pozbawione gadżetów i pełne przenikliwości ani na wspaniały sprzęt zawsze-działający-bez-zarzutu (w naszym wewnętrznym żargonie to ostatnie jest określane jako "a-ja-mam-w-domu-osiemnaście-generatorów-sinusoidalnych". I to dlatego czasami nawiedza mnie myśl o tym, żeby zgłosić się na kierunek budownictwo na AGH i uzyskać dyplom mgr inż. budownictwa. W połączeniu z doktoratem nauk humanistycznych byłby to niezły melanż. A w gruncie rzeczy mogłabym to streścić lakonicznie i mało odkrywczo, w uroczy, charakterystyczny dla pełnych zdystansowania krajów anglosaskich sposób: live and let live.